Stres jako reakcja wewnętrzna

Jednym z trzech sposobów postrzegania stresu w psychologii jest ujęcie stresu jako reakcji wewnętrznej. 

Stres jako reakcja wewnętrzna szczególnie emocjonalna, doświadczana wewnętrznie w postaci określonego przeżycia, będąca odpowiedzią na działania stresorów, czyli sytuacji wywołującej stres). Do teorii związanych z tym rodzajem definicji należą: homeostatyczna teoria W.B Cannona (1942), I.L Janisa (1958), D. Mechanica (1962), T. Tomaszewskiego (1963).

Badania Yerkesa i Dodsona

W 1908 roku ukazał się artykuł Roberta Yerkesa i Johna Dodsona w jakim opisali oni eksperyment dotyczący różnicowania przez myszy dwóch komór drewnianej skrzynki, czarnej i białej oraz unikania kary. Celem było nauczenie myszy, aby od razu po włożeniu jej do skrzynki wybierała białą komorę. Wykonywano pewną liczbę prób uczenia się, w których mysz była umieszczana w przegrodzie, z jakiej miała swobodny dostęp do obu komór. Jeżeli weszła do białej komory, mogła ją swobodnie eksplorować i przejść dalej. Jeżeli jednak weszła do czarnej komory, otrzymywała wstrząs elektryczny. 

Wyniki jakie uzyskano prowadziły do wniosków że tym szybciej następowało uczenie się im większa była jasność komór jakie myszy miały rozróżniać oraz że zależność między siłą bodźca elektrycznego a szybkością uczenia się była związana ze stopniem trudności zadania. Uzyskane wyniki badawcze potwierdzili w kolejnych doświadczeniach zwieńczonych publikacjami.

W końcu Yerkes i Dodson sformułowali sformułowali teorię, która sprowadzał się do dwóch praw:

I. W miarę jak rośnie pobudzenie fizjologiczne (regulowane przez twór siatkowaty), to coraz łatwiej jest wykonywać daną czynność, ale tylko do pewnego poziomu. Później następuje już tylko spadek efektywności, prowadzący w skrajnej sytuacji do całkowitej dezintegracji zachowania.

II. Dla zadań trudnych optymalny poziom pobudzenia jest niższy, niż dla zadań łatwych.

I. Prawo Yerkesa - Dodsona

II. Prawo Yerkesa - Dodsona

Stres a mózg

Strukturą mózgu, która wykrywa stres, zasadniczo jest ciało migdałowate (amygdala). Ogólnie zasadne jest stwierdzenie, iż odgrywa pewną rolę w generowaniu "negatywnych" emocji i agresji oraz odpowiada za reakcje obronne, ponieważ pobudza układ współczulny (sympathetic nervous system).

Można powiedzieć, że za przetwarzanie mechanizmów stresu jest odpowiedzialny ogólnie rzecz biorąc układ limbiczny. Układ limbiczny to układ struktur mózgu biorący udział w regulacji zachowań emocjonalnych oraz niektórych stanów emocjonalnych takich jak strach, zadowolenie, przyjemność, euforia lub uniesienie. Pojęcie „układ limbiczny” nie jest wyszczególniane we współczesnym mianownictwie anatomicznym. Jest pojęciem fizjologicznym, dotyczącym procesów przebiegających z udziałem wielu różnych struktur mózgu oraz innych części układu nerwowego i innych układów.

Proces przetwarzania stresu zasadniczo przebiega następująco: sygnały nerwowe powstające w każdej stresującej sytuacji aktywują ciało migdałowate, które następnie przetwarza informacje i aktywuje podwzgórze. Następnie podwzgórze wysyła współczulne wyładowania do nadnerczy i ułatwia uwalnianie adrenaliny do krwi. To z kolei aktywuje różne reakcje autonomiczne, aby wywołać reakcję walki lub ucieczki.